Troszke z marzen, troszke z serca

Do napisania tego posta i niejako obnazenia sie sklonil mnie "List" u Klarki.

Siedza sobie w kawiarence przy piwku szczur z chomikiem. (To chyba pub bylby lepszy – nie wiem, nie jestem smakoszem piwa). 

Siedza sobie i wioda dysputy o zyciu.

-        Zobacz, nie ma sprawiedliwosci na tym swiecie – narzeka szczur – Ty masz futerko i ja mam futerko. Ty masz 4 lapki i ja mam 4 lapki – ciagnie swoje wywody dalej - Ty masz ogonek i ja mam ogonek… Tylko, ze ciebie, chomiku wszyscy kochaja i glaszcza, a na mnie poluja i sypia trutki.

-        Bo ty, szczurku, masz Public Relations do kitu.

Ale nie o dowcipy mi chodzi. Malo tego, moze nawet nie byc smiesznie, a po lekturze mojej opowiesci moze nawet zrobic sie smutno.

Jednak zawsze moze byc Happy End.

Brayan, dziewieciolatek z Peru, jest bohaterem mojej opowiesci. 

Jego, jego mame, siostre i babcie zycie rzucilo na obrzeza Limy. W slumasy. Co z tata? Byl…

Mama wziela na siebie ciezar utrzymania rodziny. Siostra swoja calodzienna praca za 5 soli (zlotych) dziennie doklada sie do domowego budzetu. Babcia trzyma to wszystko w kupie, dbajac o te rodzine i Brayana.

Wydawaloby sie, ze wszystko powinno “hulac”. Nie do konca jednak...

Chlopiec bowiem nie slyszy. Chodzi juz do szkoly. O to dbaja ludzie dobrej woli i wielkiego serca skupienie wokol bloga Pana Piotra Malachowskiego.
Nie sa tez podjete jakies konkretne kroki w kierunku jego leczenia. Raz - sprawa ubezpieczenia, dwa - sprawa mozliwosci. I oczywiscie kasy.

Podczas jakiejs wizyty lekarz autorytatywnie stwierdzil, ze nic zrobic sie nie da, tak juz bedzie z Brayanem. 

Ale cuda sie zdarzaja i Brayan otrzymal aparaty sluchowe, a teraz uczy sie z nimi zyc.

Dzieciak organizowal sobie swoj wlasny swiat, adaptujac slumsy do swoich potrzeb i mozliwosci albo na odwrot – moze to slumsy adaptowaly go do swoich potrzeb? 

A jakie daja mozliwosci?

Skad wiem o tym dzieciaku? Z bloga Pana Piotra (http://operujewperu.bloog.pl/)

Wiem, ze Pan Piotr Brayana namierzyl. I zadzialal. Nie ubolewal nad niesprawiedliwoscia i tym, ze zycie nie fair.

Za jego przyczyna Polacy w kraju i zza granicy ufundowali lozko ( tak, w XXI wieku lozko!), by rodzina spala w godziwych warunkach.

Teraz przyszla pora na dom, o ile dwuizbowe lokum mozna tak okreslic. Nie dom w polskim rozumieniu – z cegly, betonu itp. Podobno to nie jest konieczne w tej strefie klimatycznej. A poza tym kasa. Na nowe lokum Brayana potrzeba ok.4 tys. zlotych. Juz jakies srodki sa.

Logika Pana Piotra bowiem podpowiada, ze zapewniajac godziwe warunki mieszkania, przyjdzie pora na leczenie. I kolejna kase:)

Oczywiscie, ze za 10 zl. Mozemy kupic sobie spokoj sumienia i przypiac odznake filantropa. Tez tak robie. Wiem tez, ze owe 10 zl przelozone na konkretne dzialanie wesprze np Brayana w kolejnym kroku do normalniejszego swiata. (Nie wiem tylko dlaczego tak czepilam sie tej “dyszki” moze byc 5 a nawet 50 zl:) )

Sytuacja Brayana jest podobna sytuacji milionow biednych dzieciakow, ktorych los potraktowal tak jak potraktowal. Z mojego punktu widzenia – niesprawiedliwie.

Co moge zrobic? – dolozyc sie do lepszego swiata w tym konkretnym peruwianskim przypadku.

Ale jest cos jeszcze – dlaczego Brayan jest mi szczegolnie bliski…

Sama rowniez wychowalam dwoje moich dzieci i mimo, ze cztery lata temu wyjechalam z Polski szukac pomyslu na zycie i pieniadze w USA, dokonalam tego z sukcesem w Polsce.

Moze nie jest jednak tak kiepsko w tej naszej poczciwej ojczyznie?

Mam nadzieje, ze tym artykulikiem zrobilam Brayanowi lepszy PR niz zrobilo mu to zycie :)

Na wsparcie brayanowej edukacji prowadze drugiego bloga: kartkibrayanazlimy.blogspot.com/


To nie jest blog artystyczny. I ze mnie zaden artysta. Rzemieslnik raczej.
Ten blog laczy moja pasje z Arenal Alto - z peruwianskimi slumsami w Limie. A w zasadzie jednego dzieciaka z nich. Wlasnie Brayana.
Jemu jest dedykowany i poswiecony w calosci. 
Moja pasje chce przekuc na jego edukacje.
Dam Brayanowi swoj czas i odrobine grosza

Zadziwia mnie, bo on chce sie uczyc.
Potrzeba mu jedynie odrobine naszej uwagi, by nie wrocil juz wiecej do slumsow.
Wiecej na temat Brayana: http://operujewperu.bloog.pl/


Nie prowadze zadnej dzialanosci. To jedynie pomoc. 
Robie cos, co daje mi radosc i sprawia przyjemnosc. Tak po prostu. 
Bez planu, a jednak z celem. Celem jest Brayan.
Moje hobby, ktore chce przekuc na pomoc w wyrwaniu go z krancowej biedy.

Zaprezentowac sie artystycznie to tak jak obnazyc sie publicznie.

I choc wiem, ze piekno jest pojeciem wzglednym, ta nuta niesmialosci towarzyszy mi zawsze.

Kartki w USA, i nie tylko, sa wyrazem pamieci. Towarzysza waznym, mniej waznym, smiesznym czy komercyjnym nawet wydarzeniom.

Po prostu nie da sie bez nich zyc.

I dobrze. Bo to moze byc powodem, ze Brayan bedzie sie edukowal.