Kot Dziubas.

Z tym kotem to cala historia, ktora rozciaga sie na dwie polkule, kilka krajow i dwa kontynenty.

Po pierwsze blogowym kociarzom zazdroscialam  ich siersciuchow. Cudnych zreszta.

Po drugie taki slodki kociak nie moze byc samotny.

Po trzecie babci tez sie nudzi.

Po czwarte Dziubas jako nazwa brzmi fajnie, tylko jak jej uzyc? Do czego?

Tym sposobem narodzila sie kot. Rzeczywiscie i tak troszke jako wizualizacja naszych pragnien, zyczen czy czego tam jeszcze.

Kocie narodzone z kociej mamy sobie zdrowo roslo. 

Babcia nieczego nie swiadoma zyla sobie spokojnie. (Nie swiadoma kociej sprawy sie znaczy)

Agatka polaczyla te dwa byty w calosc. Stanela u bram babcinego domu z kociakiem na rekach i drzeniem w sercu: Kto pierwszy wyleci? Ja czy kot?

Po Babci bowiem mozna spodziewac sie wszystkiego.

Babcia otworzyla drzwi i zanim otworzlal usta Agatka juz wyrzucila z siebie:

- Kotka Ci przynioslam?

-Tak? Choc kotku, pokaze Ci dom -powitala babci gosci.

I tym sposobem kot Dziubas ma nowy dom i nowego opiekuna. 

Ma tez londynskiego "ojca chrzestnego", ktory uzyczyl kociego imienia. 

I ma tez doping amerykanski. Nie mylic z dopingiem:)

A ze kociak jeszcze jest maly to sie nazywa Dziubasek.

Takie kocie szczescie!

Tak, to pies, Carmen, sznaucer olbrzymi:)

Zadna pomylka.

Kot ma kocie ADHD. Poki co jest szybszy niz migawka w aparacie. 

Rozmywa sie Dziubasek w obiektywnie.

A Carmen czasem tez jeste smutno.