Joe. Kubanski Amerykanin z pontonem w tle.

Od jakiegos czasu przegladajac sie w lustrze sprawdzam, co mam wypisane na czole.
Od jakiegos czasu bowiem mam wrazenie, ze jakims tajemniczym, niewidzialnym dla mnie inkaustem mam wypisane: terapeuta.

Nie  wiem, dlaczego, ale cos tam musi byc, ze czesto zupelnie przypadkowi ludzie opowiadaja mi swoje historie, dziela sie doswiadczeniem.
Nie, to nie meczy, uczy. 
Uczy, by cenic to co sie akurat ma I zyc  tu I teraz nie czekajac na kiedys.

Ale do brzegu, jak Klarka powiada.

Joe to zlota raczka, kierowca, straznik I wszelkie inne profesje, ktore dana chwila od niego wymaga. Mieszka juz w USA 31 lat. Przyplynal praktycznie wplaw. Z Kuby, od pana Fidela.
Jako siedemnastolatek zdecydowal, ze pryska do lepszego swiata. Oczywiscie w tym lepszym swiecie nikt na niego nie czekal, nikt nie zapraszal I nikt nie obiecal manny, nawet posnego chleba nikt nie obiecal.
Ale jakiez przeszkody moga stanac na drodze nastolatka?
Do spolki z kumplami zorganizowali sobie lodz. Stara krype jakas, ktora w miare wiedzy I umiejetnosci doprowadzili do stanu plywalnosci. Wzieli troszke jadla, wiecej wody, dokumenty w worki foliowe I pod oslona nocy wypuscili sie na wode.

Czy umiejetnosci nawigacyjne zawiodly, czy upal pomieszal...w kazdym razie zamiast ku upragnionym wybrzezom Florydy kierowali sie na poludnie, ku otwartym wodom Atlantyku. 
I tylko czysty przypadek a moze szczescie...? 
Ich skorupka zostala naruszona przez kiosk amerykanskiej lodzi podwodnej. Szczesliwie wszyscy rozbitkowie zostali wylowieni przez marynarzy I natychmiast poprosili o azyl.

Wtedy jeszcze moglo sie odbyc to w ten sposob, na amerykanskiej lodzi, statku pod amerykanska bandera, slowem, skrawku ameryckiej ziemi, nawet w wersji plywajacej.
Dzisiaj trzeba juz o azyl prosic na ziemi, dlatego wszelkie proby podjecia rozbitkow przez rozmaite jednostki koncza sie najczesciej tak, ze rozbitkowie pryskaja na powrot do wody.

Ale wracajac do Joe. Poprosil o azyl I teraz, po 30 latach z hakiem marzy o wielkiej wygranej, by zamieszkac w Kostaryce. Bo tam jest najpiekniej.
O losach takich jak Joe czytalam, slyszalam. Nie sadzilam, ze bedzie mi dane kogos z takim doswiadczeniem spotkac.

I nic, zadne zlodziejskie zapedy nawet, nie obrzydza mi mojej wycieczki do Tampy.



P.S. Mam mnostwo zdjec, ale musze sie uporac z moja wiedza I umiejetnosciami w tabletowym zakresie:)
Mlodziez I entuzjasci mowia, ze to latwe.
A ja potrzebuje jedynie czasu troszeczke.