Rozpoznanie. Po polsku. A moze polskiemu?

- K... mac!

I powtorze za Siara: I wszystko jasne!

Od tygodnia jacys panowie, bardzo madrzy panowie, ciagna kable po centrum (rehabilitacyjnym, nie handlowym), w efekcie ktorych montuja nam kamerki, coraz wiecej kamerek. Kazde drzwi blokuja kodem. A co z kawa? 

Kiedy czlek wchodzi rece ma zajete. Kluczyki, torebka, telefon (a noz jakis sms zajechal), kawa. Gdzie tu jeszcze miejsce na kody?

Ganiaja Ci goscie z laptopami, tabletami i Bog jeden wie jeszcze z czym, by to wszystko zgrac w systemie, programie, monitoringu , nawigacji i czyms tam jeszcze. 

Po gebulach i skorze bylo widac, ze jako zespol to mieszani: Biali, Latynosi, Skosni w oczach.

Nie sadzialam jednak, ze swoj sie znajdzie i tak latwo da rozpoznac.

Kiedy rzucil swoje zaklecie, na ile magiczne, to nie wiem,zatkalo mnie. Zamurowalo. Zarylo. Nawet nie sama inwektywa. Jezyk. Polski nie jest tutaj spotykany, pisalam juz o urzedowym angielskim  i mniej urzedowych kreolskim, hiszpanskim czy niemieckim nawet. Ale polski?

Jedyna na przestrzeni pieciu skrzydel centrum oniemialam i goscia jakby w tym upale zmrozilo.

- Polak? Latwe. Inwektywa zabrzmiala z pelna artykulacja.

- Niemozliwe. Jezyk slysze. Cos takiego - dolozyl

I od slowa do slowa posypaly sie historie. Nasze.

I smialo teraz moge dodac, ze w tym angielsko-hiszpansko-kreolskim tyglu trafi sie i polski rodzynek.

Kiedy kolezanki przepytywaly w jaki sposob poznalam Rodaka, nie powiem, ze uslyszalam powitanie, coz bylo mi tlumaczyc?

- Uslyszalam, jak narzekal...

Minelam sie z prawda?